مزرعه آقای دیموند

خورشید تابان نور مهرش  را به همه جا گسترانیده بود. برگ های سبز و گل های  زرد آفتابگردان با آن ابهت همیشگی  رو به خورشید چشمک  می زدند و با زبان بی زبانی به معشوق خود عشوه و ناز حواله می کردند.

هوای  دهکده مملو از هوای  پاک و تمیز بود، گله های گاوها، گوسفندها و بزها به ترتیب  و طبق روال روزمره در چراگاه آقای "دیموند" مشغول چرا بودند. مزرعه و چراگاه آقای دیموند به علت حاصلخیزی خاکش و داشتن وسعت زیادش محل خوبی برای چرای دام های دهکده کوچک "کسل کمپ" بود.....

روزها دیگر بوی روزی نمی دهند، غم سراسر پیکر بی جان و نحیف مرا  فرا  گرفته است. روزها  به سختی برایم سپری می شود و روزها را نفرین روزهای بعدی می کنم، اما چه سود، که  این عمر لعنتی من پایانی ندارد. قصه های من خیلی تکراری شده است وضرب المثل قدیمی" هرچه سنگه مال پای لنگه " درباره من سنگ  تمام گذاشته است و بدون کم و کاست حتی ذره ای به اندازه ارزن هم جایی برای آن نگذاشته است......

محمود و محمد

سیاهی شب  داشت  رخ آفتاب را نوازش می داد و او را به  خواب شبانه  دعوت می کرد. آفتاب با همه چالاکی هایش الان در دستان سیاهی شب جا خوش کرده بود. آفتاب سراسر پر از نور، حالا سپیدی و درخشانی خود را به شب عرضه داشته است. شب سیاه در ظلماتی که منشأ ریا و تزویر بود دروازه دل خود را به  شیطان بد طینت  بازنموده تا این شیطان باحیله های به ظاهر درست، مکرهای خود را به عنوان صادق راستین در دل آدم ها عرضه کند......

 داستان این هفته 


آتش حق

ظهر شده بود،توانای ایستادن روی پاهایش را نداشت وتنها زمزمه زبانش شهادت وپیوستن دررکاب پدر و جد عزیزش بود. اسب وفادارش هم از بس که بر دشمن تاخته بود، آثار خستگی و تشنگی را می توان درچهره اش مشاهده نمود. حالاتنها مانده بود با هزاران تفکر و اندیشه، با دهها خیمه نشین که می دانست در چنگال یزیدیان آسایش نخواهند داشت..........